Soms heb je van die ochtenden dat je veschrikt wakker wordt. Ik heb mijn kleine man nog niet gehoord, heeft hij wel gehuild of ben ik er heel erg door heen geslapen? Maar waarom hoor ik hen nu nog niet, het is al half 8?
Vorige week donderdag was het bij mij weer zover. Ik had hem nog niet gehoord en het werd toch echt wel tijd om te eten. Zachtjes deed ik de klink van zijn deur naar beneden en betrad ik voetje voor voetje zijn kamer. Daar lag hij hoor, in zijn wiegje heerlijk te duimen. Wat zag het er schattig uit! Hij had voor het eerst zijn duim gevonden en was daarmee rustig zijn zuigbehoefte aan het stillen.
Een heleboel mensen, zo ook van het consultatiebureau, want dat zag ik aan haar blik ondanks dat ze niets zei, zullen nu zeggen dat we een speentje moeten geven. Maar weet je hoe relax een duim is? Ze hebben het altijd bij de hand. Je hoeft er 's nachts je bed niet voor uit en ze kunnen het zelf vinden. Heerlijk! Alleen op een gegeven moment moet je het afleren, maar dat zien we dan wel weer. Tot nu toe ben ik alleen maar blij hiermee en ziet het er elke keer zo lief uit. Met zijn knuffeltje en zijn duimpje. Echt aandoenlijk!
Lees ook:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten