Mooiste dag van mijn leven? Echt niet!

Nog steeds vragen mensen of de geboorte van mijn zoon de mooiste dag van mijn leven was. "Absoluut niet" is dan mijn antwoord. Ik werd wakker omdat ik naar de wc moest, nou daar kon ik de eerste tijd niet vanaf. Dan zou ik net als Klein duimpje een spoor van steentje, maar dan in de vorm van een vloeistof, achter laten. Wel makkelijk als mijn vriend wilde weten waar ik zou zijn:" Volg het spoor en gij zult vinden". Daarna heb je alleen maar pijn en wil je dat het zo snel mogelijk stopt. "Trek het kind er maar uit, ik ben het zat." Heb ik meerdere malen gedacht. Helaas werkte het niet zo. Ik heb nog geluk gehad met het begin. Binnen 3,5 uur nadat mijn vliezen gebroken waren had ik al 9 cm ontsluiting en kon het echte werk beginnen. Ik wilde heel graag dat mijn zoon op de wereld zou komen, maar zelf dacht hij daar volgens mij anders over. Hij lag lekker dwars. Niet met zijn lichaam, maar met zijn hoofd. Ik denk dat hij later sterrenkunde gaat studeren, want hij was nu al een sterrenkijkertje. Hierdoor duurde het allemaal veel langer en kon ik niet thuis bevallen maar moest ik met loeiende sirenes naar het ziekenhuis. Als ik nu een ziekenwagen hoor denk ik niet gelijk aan iets ernstigs, maar denk ik dat het ook iets moois kan zijn. Er kan iemand in zitten die een kind op de wereld gaat zetten. Zoals bij mij het geval was. Met weeen in de ziekenwagen is overigens geen succes. Je zit vast gemaakt met banden aan de brandcard, maar je wilt samentrekken om te persen. Gelukkig maakte de ambulancedame naast me de banden wat losser. Mijn vriend zat voorin en die heeft er een filmpje van gemaakt. Mijn clienten, verstandelijk beperkten met een visus probleem, vonden het filmpje geweldig. Dan niet zo zeer dat ik daar lag, maar het geluid van de sirenes waren erg spectaculair. Maar goed. In het ziekenhuis is alles erg goed geregeld. Iedereen weet wat hij/zij moet doen en gaat daar gelijk mee aan de slag. Een infuus bij mij aanleggen is een ramp. Ik kwam ooit op het geweldige idee om mensen om me heen te helpen in de vorm van bloed af te staan. Helaas konden ze bij mij geen bloed afnemen omdat mijn aderen te dun waren. Daar ging mijn goede bedoeling. Kreeg ik achteraf een knuffel als bedankje, maar ja.. waarvoor eigenlijk? Dus nu ook weer, met twee vrouwen waren ze het aan het proberen, maar pas bij de derde plek lukte het. En ik heb al zo'n hekel aan prikken. Ik had ze al wel gewaarschuwd en ze vroegen of het echt nodig was aan de arts, maar dat was helaas wel het geval. Mijn zoon moest er met hulp van een vaccuumpomp uitgehaald worden. De gyneacoloog vertelde duidelijk wat de bedoeling was en we gingen aan de slag. Het was een forse kalige man, een beetje Jaap Stam figuur, en hij was ontzettend hard, met heel zijn gewicht aan het trekken. Ik zag dat gebeuren en kon maar een ding bedenken. Als hij zo hard voor mijn zoon aan het trekken is, dan moet ik ook extra mijn best gaan doen. Dus binnen no time was mijn zoontje op de wereld. De gyneacoloog legde hem bij me neer, hielp mijn vriend met de navelstreng en feliciteerde ons. Daarna moesten de hechtingen erin, werd ik en natuurlijk mijn zoontje gecontroleerd. Plassen (erg belangrijk, dus was veel aan het drinken na de bevalling), douchen en lekker naar huis waar je opeens alleen bent met je kindje. Help wat nu?
Je begrijpt dat dit niet echt de mooiste dag van mijn leven was. Ik ben alleen maar door een hindernis van 7 uur gegaan, en dan heb ik nog geluk als ik andere mensen hoor. Een dag vol pijn en ontwetendheid van wat er gaat gebeuren. De volgende dag kon ik pas genieten van mijn kleine wondertje. En dat doe ik nu nog steeds. Hij wordt al zo snel groot, hij is nu 3 maanden.

Bedenk me nu dat ze het niet voor niet een bevalling noemen. Het is ook echt een bevalling. Geboorte van mijn zoon klinkt een heel stuk liever en netter, maar in mijn ogen was het gewoon de bevalling van mijn zoon.

P.s. Ik had geen idee wat voor een foto ik hierbij wilde plaatsen. Ik ga echt geen foto van mijn bevalling erbij zetten. Dus voor inspiratie toetste ik 'bevalling' in in google. Nou ik waarschuw je, doe dat ajb niet. Ik vraag me af wie er in godsnaam een foto wilt van, nou ja, wat er daaronder gebeurd. En dan nog een vraag. Wie zet die foto's in godsnaam online? Ach ja, ieder zijn ding zal ik maar zeggen. Maar wat vinden jullie van Barbie?

lees ook: